message in a bottle

Utrecht 6 Αυγούστου 2007
Ονομάζομαι Αρακά Αικατερίνη του Ιωάννου, αριθμός διαβατηρίου ΑΒ7744209 , ΑΦΜ 048207350.
Την 24η Νοεμβρίου 2006, ξημερώματα, στη Χίο, στην Ελλάδα, άγνωστος ως τώτα, μπήκε στο σπίτι μου, μου επιτέθηκε ενώ κοιμόμουν, δάγκωσε και έκοψε τη μύτη μου και με μαχαίρωσε σε άκρα και κορμό.

Σήμερα βρίσκομαι στην Oλλανδία. Στο νησί έμεινε ο 12χρονος γιος μου, όλη μου η περιουσία(οικοσυσκευές και όνειρα), καριέρα και μερικοί από τους φόβους μου. Με δύο χειρουργεία στην Αθήνα, ένα κομμάτι από το μάγουλό μπήκε στη θέση της μύτης που δεν βρήκε η αστυνομία. Την βρήκα μόνη μου 4 μέρες μετά πάνω στο κομοδίνο. Εδώ μου είπαν ότι θέλει άλλα τρία χειρουργεία για να δείχνει και να λειτουργεί όπως πρέπει. Κοιμάμαι στο πάτωμα δουλεύοντας σε ελληνικό εστιατόριο από τον Απρίλη και μόλις προχθες κατάφερα να έχω ιατρική περίθαλψη και ελπίδες ξανα.
Είναι φορές, περισσότερο τις μέρες που δεν άνοιγε το παράθυρο, που νιώθω φυλακισμένη. Ανοιχτές πληγές παντου, κλεισμένη σ ένα δωμάτιο μακριά από ότι σημαντικότερο για μια μάνα, αναγκασμένη να παλέψω για ότι θα έπρεπε να ανήκει δικαιωματικά στον καθένα..να ζήσω! Προσπαθώ να καταλάβω για τί ακτιβώς τιμωρούμαι..
Στο νησί βρήκαν αρκετούς λόγους. Ήμουν λέει χωρισμένη. Και γυναίκα. Και ομοφυλόφιλη. Η μήπως το αμφιφυλόφιλη προκαλούσε περισσότερο; Ζούσα μόνη, εκτός πατρικής και συζυγικής επίβλεψης και εξάρτησης. Ηταν φυσικά προκλητικό από την εφηβία μου θυμάμαι το να φοράω παντελόνια ή να οδηγάω μηχανάκι. Έπλασαν και μερικές ιστορίες για να ναρκώσουν τυχόν ανήσυχες συνειδήσεις και κοιμούνται ήσυχοι.
Εμένα πάλι δεν μου φαίνονται ούτε αρκετοί ούτε σοβαροί λόγοι. Αλλά πιο πολύ με θυμώνει που κοιμούνται όλοι ήσυχοι. Και απορώ.. Το ποιός τρελός είναι εκεί έξω και μακελεύει κορμιά και ζωές κατά το κέφι του ανενόχλητος και ατιμώρητος δεν ενδιαφέρει κανέναν?
Τώρα που το σκέφτομαι περισσότερο κι εγώ ήσυχη κοιμόμουν κι ας μην έμαθα ποτέ ποιος σκότωσε εκείνη την γυναίκα που βρήκε στη θάλασσα η πρώην πεθερά μου πριν χρόνια. Ούτε εκείνη τη χωρισμένη που μαχαιρώσαν , ούτε εκείνο το αγόρι.. Όλοι νεκροί. Ούτε εμένα με ένοιαξε πολύ. Λυπόμουν για λίγο και ξεχνούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Αυτός ναι…είναι και αρκετός και σοβαρός λόγος για να τιμωρούμαι.
Εδώ ντρέπομαι όμως να λέω πως είμαι Ελληνίδα. Πως σφάχτηκα στο ίδιο μου το σπίτι, χωρίς να έχω πειράξει κανέναν, πως καταστράφηκα σε όλα τα επίπεδα, υγεία, καριέρα, οικογένεια, προσωπικες σχέσεις, οικονομικές, κοινωνικές.., αντιμετωπίστηκα σαν θύτης αντί θύμα, αναγκάστηκα να ξεπεράσω άπειρες φορές το ανθρώπινο δυνατό..
Ντρέπομαι να λέω ότι στην Ελλάδα μπορεί να χάσεις σε μια νύχτα να χάσεις ότι έφτιαξες σε 20 χρόνια και αλίμονο… αυτό είναι μόνο η αρχή. Θα απολογηθείς για όλες τις συμφορές που θα σε βρούν στο κατόπι.
Ίσως γιαυτό ξεχώρισαν προσωπικότητες μόνο τα τελευταία χρόνια. Σαν κοινωνία ξεπέσαμε. Χάθηκε το ελληνικό πνεύμα. «Μακρια από την πόρτα μου κι ότι θέλει ας γίνει!» Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της λένε..μα τέτοια που είναι…. Δεν είναι ανάγκη, μια χαρά τρώγονται μεταξύ τους.
Καμαρώνω που είμαι κόρη Ελληνίδας όμως. Μιας απλής αγράμματης γυναίκας. Με μεγάλωσε όχι με τα λόγια της που ήταν μετρημένα αλλά με τις πράξεις και τη στάση ζωής της. «Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να παλεύει από τη μέρα που θα δεί το φως πρωτη φορά μέχρι την τελευταία». Με φόβο Θεού μας ανάστησε όλους, φροντίδα και έγνοια. Μας έμαθε να αγαπάμε τους ανθρώπους. Ο τρόπος της.. να μπαίνει η πρώτη μπουκιά στο στόμα της όταν όλοι έχουν χορτάσει. Κι αν ήταν μαύρος ή άσπρος, ψηλός ή κοντός, ξένος ή ντόπιος , αμαρτωλός ή Άγιος όποιος βρέθηκε στο τραπέζι μας θα έπαιρνε την καλύτερη μερίδα και κάτι για το δρόμο μέχρι να βρεθεί ένας άλλος χριστιανός! Μας έμαθε να κουβαλάμε το σταυρό μας αδιαμαρτύρητα κι αυτό προσπάθησα να κάνω.. Ελπίζοντας. Μα δεν ξέρω γιατί κάθε νεκρός στο νησί φωνάζει σε μένα για ανάπαυση…
Στο νησί όπως δείχνουν τα πράγματα δεν μπορώ να ζησω πια κι αν έρθει η ώρα να απολογηθώ, δεν θα με βρίσκουν πια , θέλω να δηλώσω παρουσία.
Θα με ψάξουν σίγουρα τράπεζες και οφειλέτες, η εφορία, το τεβε, το ικα, τηλεφωνικές εταιρίες, η σπιτονοικοκυρά... Ο μισθός μου εδώ δεν φτάνει ούτε για τα βασικά, ξεκίνησα ξανά υπό το μηδέν, και μου φέρονται σαν να τους χρωστάω. Να ξοφλήσω μαγειρεύοντας ή ζωγραφίζοντας όπως έκανα ώς τώρα δεν το βλέπω πιθανο. Θαρρώ κι από λογικά πρέπει να στέρεψα. Παραιτήθηκα. Από τον Σεπτέμβρη δεν ξέρω ούτε που θα βρίσκομαι ούτε τι θέλω πια να κάνω. Δεν έχω τη δυνατότητα να επικοινωνήσω ευθέως με όλους, αν έχουν βγεί ήδη αποφάσεις το μόνο που διαθέτω στην κατοχή μου είναι η ζωή και η ελευθερία μου. Τη ζωή δεν τη δίνω, για να ξαναζήσω στη Χίο πρεπει να μην κινδυνεύω. Η ελευθερία μου στη διάθεσή σας. Να κλείσουμε τους λογαριασμούς να δούμε αν μου μένει τίποτα που να αξίζει. Ψάχνω να βρω μια δουλειά που να μπορώ και να μην ντρέπομαι να κάνω.
Θα με ψάξει ίσως και η Αστυνομία για να πάρω τα ματωμένα μου σεντόνια αυτοπροσώπως μάλλον κι όχι γιατί βρήκαν κάτι..
Θα με ψάξουν και κάνα δυο φίλοι ελπίζω αν μπορώ να κάνω κάτι γιαυτούς.
Ελπίζω ακόμα να με ψάξει όποιος ανησυχεί για τον κόσμο που ζούμε και μεγαλώνουν τα παιδιά όλων μας και δεν είναι σούπερ ήρωας αλλά προσπαθεί…να κάνει κάτι! Αν υπάρχει οτιδήποτε που μπορώ να κάνω κι εγώ για να κοιμάμαι λίγο πιο ήσυχη θα το κάνω. Παρέα ή μόνη.
Ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο, που θα μας νοιάζει το αύριο, ο διπλανός μας και ότι αφήνουμε κληρονομιά. Που δεν θα ξεχνάμε γρήγορα.. Θα κάνουμε κάτι για να μην λυπηθούμε ξανα. Κι ένας νεκρός ή πληγωμένος λιγότερος αξίζει τον κόπο.
Μέχρι τ ο τέλος του μήνα θα βρίσκομαι στην Ουτρέχτη, Amsterdamsestaatweg 701c, 3555 HE στην Ολλανδία. Το κινητό μου είναι 0031650576361 και θα το κρατήσω όσο μπορώ όπως και το email argochios@hotmail.com. Στη διάθεσή σας και για την τεκμηρίωση των παραπάνω.
Κουράστηκα να προσπαθώ να σώσω το τομάρι μου. Φοβάμαι πολύ, ξέρω πως τώρα πραγματικά θα προκαλέσω τις δαγκωνιές και θα είναι χειρότερες. ΄Πιστεύω όμως ότι πρέπει να φωνάξω για όλους τους προηγούμενους ή τους επόμενους για να αξίζει τον κόπο να προσπαθώ, να έχω λόγο να ζω. Για να μην γράψω το αναμενόμενο σημείωμα αυτοκτονίας στέλνω σημείωμα ΖΩΗΣ.

Ευχαριστώ.
Αργώ.
Ύ.Γ. Όταν κρατάς με την ελπίδα για μήνες μια κραυγή που πρέπει να βγεί, όταν απελπιστείς δεν την ελέγχεις πια… Συγνώμη.

Utrecht August 6, 2007
My name is Araka I. Aikaterini , passport number AB7744209, taxes number 048207350.
On November 24th of 2006 in Chios Greece, a person that is unknown up to today, got in to my house, attacked me wile I was sleeping, bit and cut off my nose and stabbed me in my arm, knee, waist and back several times.
Today I am located in the Netherlands. I had to leave my 12-year-old son behind on my island and my fortune (household goods and dreams), career and some of my fears by being away of my offender(s) . In the second surgery in Athens there has been a piece of my cheek implanted on the remains of my nose. The police has not been able to discover the cut-off nose on top of the table next to my bed. I found it myself when I got out from the hospital. A doctor I saw in the Netherlands told me that it will take another three nose surgeries to start looking and working like one. From the day I've been working in a Greek restaurant in the Netherlands since April I've been sleeping on the floor and only just now I got my medical insurance and hopes again.
At times, especially when my window couldn't be opened for some months, I feel as if I am in prison. Open wounds all over, locked in a room away from what's most important for a mother and forced to fight for what should be every ones right. ..to live!
I am trying to understand why am I being punished..
On my island they found reasons. I was divorced. And a female. And homosexual. Or could the fact that I am bisexual have made it even worse? I lived alone, away from parental and marital supervisions or need. It was provoking even that I was wearing pants and riding a motorbike 15 years ago. And the reasons they didn't find they thought up themselves; stories to drug down any troubled mind and everybody can sleep peacefully.
But those reasons seem neither enough or even standing. But that’s not what makes my angry. I wonder.. Nobody cares that there is someone out there cutting away peoples lives and bodies totally undisturbed and unpunished…
Come to think of it I was sleeping at nights just as peaceful and I've never heard what happened to that dead woman my ex mother-in-law found years ago on the beach. Neither did I hear about the stabbed to death divorced woman some years later or that gay boy.. I didn't care either. That's reason enough to be punished for..
But I am ashamed to say i'm Greek. That I was tortured in my own house. That I am ruined at every level, in health, career and family, personally, financially, socially.., treated like an offender rather than a victim, forced to cross human limits again and again..
I am ashamed to say that in Greece you can loose overnight everything you build in a lifetime and worse. You will have to defend yourself for every consequence too..Maybe that’s why mainly persons shine up individually the past few years because as a society we are disgraceful. The Greek spirit is lost They say that Greece eats her children but they are eating themselves and each other any way…
But I m proud to be a Greek woman’s daughter. A simple uneducated woman. I didn’t grow up with her words of what’s good and right. Expressions like “man (kind) was born to fight from the day he sees the light for the first time until the last!” Her actions were the example. She raised me and my brothers with care and tenderness and above all fear of god. Her life is teaching love for people. The way? She can only have a bite after everyone on the table had enough. No matter how black or white, tall or short, a foreigner or a local, a sinner or a saint… the one who happened to join us any time for a meal would get the best there was around and a little something for the road until there is an other Christian on the way. She told us to carry our cross without questions and that’s what I’ve tried to do so far.. Hoping. But I don’t know why every forgotten soul on the island is crying to me for peace..
The way things look I will never be able to live on my island again and when the time comes for me to answer for other peoples actions and what those caused, I might not be reachable while I would like to declare presence. I will be searched by banks and tax authorities, phone and credit card companies for sure.. My pay here is barely enough for the primary necessities of life, I started from below zero this time and I'm treated like a piece of nothing. I don’t see me cooking or even painting my way out this time. I think I m running out of reason too. I'm quitting my job there. After August I don’t know where I'll be or what l'll be doing. Besides living.
I don’t have the possibility to communicate directly with everybody, if there are punishments set already for me to pay I don’t own anything besides my life and my freedom. I m not giving my life. To be in Chios and in danger is impossible. My freedom is what I’ve kept mine up till today, willing to give it up if it would make a difference. Let’s do the calculation so I’ll know if there is anything left to go on with. I’m looking for a job of which I will not be ashamed of doing.The police will probably search for me to take back my blooded sheets in person… I can only hope they will find anything by blunder on something.A couple of friends will try to find me if there is anything I can do for them.But I hope I will be searched by everyone on this planet that worries about the world we are asking our children to live in and may not be a super hero but is trying to do SOMETHING! If there is anything I could do to sleep better I would. Together or alone.Up to the end of this month I will be living at Amsterdamsestraatweg 701c, Utrecht 3555 HE, The Netherlands. My mobile number is 0031650576361 and I’ll keep it for as long as I can, like my e-mail address argochios@hotmail.com Contact me for anything I might seem useful and to confirm all of the above.I am tired of trying to save my skin. I am more scared than ever. I know this time I am truly provoking bites and they’ll be more painful. But I believe that I have to scream for all the previous and the next victims. So I have a reason to live. I am sending this out instead of the expected suicidal note; a message of life, full of dreams and hopes.
Thank you
Argo
P.S. When a scream needs to come out and is kept inside for months only trough hope… when hope is gone, it cannot be controlled any more.. I apologize.